LAYLA ZOE (Can)
Hoochie Coochie Woman

De titel van de CD liegt er niet om. Layla Zoe verafgoodt Muddy Waters. Op de inlay ligt ze op het graf van meneer McKinley Morganfield in Alsip, Illinois. Met dit nummer opent ze het album. Met een aan de sekse aangepaste tekst en een muzikaal re-arrangement van haar nagenoeg enige helper, mede-componist, gitarist, pianist, bassist en harmonicist Chris Raines. Wie de drumpartijen voor zijn rekening neemt wordt niet duidelijk uit de liner-notes.

Fysisch en aardrijkskundig is ze de tegenpool van de Afro-Amerikaanse bluesman from deep south, want ze is een roodharige bleekscheet en afkomstig van British Columbia, Canada. Nog iets noordelijker vries je van je stokje. Het was David Gogo die onze roodharige siren, op één of andere bluesworkshop, aanzette om vooral niet te stoppen. En dat deed ze dus niet. Ze werkte een EP’tje “You Will” af met vijf songs, deed optredens samen met telecaster-ace Amos Garrett en dobroïst Doug Cox. In 2006 bracht ze een full-CD “Shades of Blue” uit met tien songs, waarvan acht zelf gepend. Daarna volgden gigs met The Downchild Bluesband en Jeff Healey zaliger.
Canada was weer een bluesvrouw rijker.

En nu dan brengt ze deze “Hoochie Coochie Woman” ten berde, en daarop speelt Chris Raines geen geringe rol. De opnames vonden plaats in zijn homestudio. Hij bespeelt alle instrumenten, mixt en producet samen met Layla de CD. Deze wordt zoals beide vorige onder eigen beheer uitgebracht.

Alle nummers zijn van Layla voor de lyrics en Chris voor de muziek, met uitzondering van het hierboven reeds genoemde “Hoochie Coochie Woman” en “No More Stormy Mondays” naar T-Bone’s “Stormy Monday” en “That’s Why I’m Crying” van Magic Sam. Op de draak van een song “Gottah Message For You” na, dragen de overige tracks wel een boodschapje mee. Layla heeft een fraaie stem, die bijwijlen erg zwart klinkt voor een roodharige sproetige jonge ‘redneck-daughter’. Deze oneerbiedige term mag ik eigenlijk niet gebruiken, want ze is wel geëngageerd in één en ander. Ze draagt de CD op aan Muddy Waters en aan fysiek en psychisch mishandelde vrouwen en kinderen. En voor de mannen ? Voor hen poseert ze, getooid met niets anders dan haar tattoo’s op het binnenhoesje. Een beetje tegenstrijdig aan haar nobel engagement, als je het mij vraagt, maar toch zal je me niet horen klagen. Er is misschien nog wat werk aan de winkel. Misschien moeten ze wat minder zelf gaan doen aan mixing en productie. Op zeker moment moet je wat afstand nemen van je product, om niet te gaan intelen. Zelfs de allergrootsten onderkennen dat probleem.
Anderzijds kan ik me voorstellen dat het de enige betaalbare manier is als je alles in eigen beheer moet opbraken.

Maar op één of twee kleuntjes toch een mooie verzameling songs van deze Canadese Janice in spé.

witteMVS